شش سال گذشت از روزی که فریبا کمال آبادی و مهوش شهریاری(هم بندی های سابقم در زندان اوین) به زندان افتادند، فریبا انسانی با روحیه ای قوی، پر از انرژی برای زندگی و سرشار از آرامش و صبر است و تکیه گاه بسیاری از هم بندی هایش بود و هست.مهوش پراز مهر و محبت است و مهرخودش را همچون یک مادر مهربان بی دریغ نثار همه ی ما می کرد، شنونده با حوصله ای برای شنیدن رنج ها و دردهای دیگران است.
مهوش و فریبا هر دو مادر هستند و هردو شش سال است که به طور مداوم در زندان اند، بدون اینکه یک روز به مرخصی آمده باشند و همه ی سهم شان از فرزندان شان بیست دقیقه ملاقات در هفته است.من و خیلی های دیگر از اوین آمدیم و آنها هنوز هستند و هیچ کس نمی دانند چند سال دیگر باید در زندان بمانند.واقعا قرار است حکم بیست ساله ی این مادران بهایی اجرا شود!؟
آنها شش سال پیش در چنین روزهایی به همراه پنج نفر دیگر از اعضای یاران ایران (عفیف نعیمی، سعید رضایی، بهروز توکلی، وحید تیزفهم، جمال الدین خانجانی بازداشت شدند و همچنان همگی بدون مرخصی در زندان هستند)
