تئاتری به نام بهمن به نویسندگی و کارگردانی افروز فروزند دوست عزیز و خوش فکرم در تالار سایه در مجموعه تئاتر شهر روی صحنه است.دو شب پیش به اتفاق بهمن، مادرم و امیرمهدی عزیزم میهمان این نمایش خوب بودیم.
تئاتری که با همه زیبایی اش، یکبار دیگر درد را به جانت می ریزد:سانسور....سانسور و باز هم سانسور! چه واژه آشنایی و «محرومیت از فعالیت حرفه ای» چقدر برای تو آشناتر... سانسور و محرومیت با همه آشنایی اش اما هیچوقت دردش تسکین پیدا نمی کند...بهمن چیزی فراتز از دشواری های اهل تئاتر است، حتی فراتر از دشواری های اهل فرهنگ و هنر...بازنمایی سختی های کارِ جدی کردن در جامعه امروز ایران است...
دست مریزاد به افروز و همه همکاران خوبش در این نمایش
